lunes, 26 de marzo de 2012

ALOUMIÑOS


UN


Os primeiros e tenues raios de sol penetraban xa a través das entornadas contras da habitación cando escoitou soar o teléfono. Ergueuse pausamente e, mentras cunha man premía o botón do receptor, coa outra buscaba infructuosamente por un paquete de tabaco que non se atopaba na mesiña de noite. Maldeciu entre dentes e percatouse de que o seu interlocutor o oira, pois estrañáballe moito que o primeiro que lle preguntase fóse se se atopaba ben. Díxolle que si e falaron un cachiño. Despois despedíronse e repetiulle unha vez máis que el mesmo se faría cargo.

—Non te preocupes, xa me encargo eu. ¿A que hora estaredes alí?

—Sobre as catro e media, cinco. Como toda a vida.

—Moi ben. Falo eu con Torron e con Miguel. Vémonos alí.

Colgou o teléfono e aguantou o aire nos pulmóns durante un anaco, que lentamente foi liberado, ao tempo que se lle figuraba demasiado fresco e pouco enrarecido para tratarse das oito e media da mañá dun día de parranda. Decidiu liar un pito tranquilamente, no seu sofá preferido, ao carón dun botellín de cervexa que esquecera meter na nevera. O seu apartamento era frío e o refrixerador estaba escarallado, polo que a diferencia entre unha cousa e outra non era moita. Despois de botar unha pequena mexada, sentou comodamente no sofá e prendeu o cigarro. Deixou que o fume do mesmo entrase paseniño, moi pouco a pouco, e comezou a lembrar aquela última tarde de ensaio. Daquelo facía xa case dez anos.


DOUS


Vituco comezaba o ensaio arrancando os primeiros acordes de «Adiante», que en menos dun ano se convertera no máis grande éxito da banda ata o momento. O tema comezaba a modiño, case que de vagar, para ir medrando lenta e inexorablemente ata alcanzar un éxtase colectivo que nin propios nin extraños coñeceran endexamais.

«O tempo pasa, e é que o tempo non para
Mentres arredo das nostalxias do pasado, pero
Os cemiterios vanse enchendo de amoras
O corazón vai baleirando de amizades... »

As primeiras veces que ensaiaran a canción nin o propio Vituco fóra quen de percibir todo o potencial do tema, e moito menos dera en imaxinar que sería capaz de abrirlles un mercado e un público que ata o de aquela se lles mantera a unha distancia prudencial, pero que agora non só enchía as salas de concertos e os campos das festas de todo o país, se non que conectaba co grupo e coa súa filosofía a niveis máis profundos. A forza da canción chegaba incluso a esgotalos física e mentalmente durante os ensaios, que comezaban e remataban cun tema que os entendidos calificaban xa de buque insignia dunha banda que disfrutaba do seu mellor momento.

Aquel martes pola tarde todo se torcería para a banda de Aríns. Ao rematar o primeiro pase de «Adiante», Xaco percibiu algo que máis tarde, no seu foro interno e ao amparo dunhas cervexas, sumerxido na tensa calma que o envolvía todo mentras esperaban que alguén os chamase do hospital, se lle cravou na alma como un coitelo que se funde no propio corazón, empuñado polo mellor amigo, que se burla de ti na mentras di que non pasa nada, que deas media volta e que comeces a andar, co coitelo chantado no peito.

O gaiteiro non tocaba esa primeira peza do ensaio e moitas veces nin sequera ocupaba o seu posto ata que esta finalizaba, xa que os coros de «Adiante» os facían Duarte e Xan, e na canción non soaba o instrumento galego por antonomasia. Ese día ademais estaba a banda sóa no cortello, xa que Mó Ni Ka estaba arriba pintando un cadro de escuros tonos, cunha terrible torre como motivo principal, e ninguén viñera ver o ensaio dos Ruxe. Asi que tranquilamente, e sen presa por rematar a súa media de Estrella, Xaco se deleitaba coa primeira revisión que o grupo lle facía ó tema que á postre se ía converter no máis emblemático da banda de Aríns.

A peza finalizou como de cotío, cos rapaces extenuados e cun brillo nos seus ollos que dicía ben claro que iso era o que máis lles gustaba facer, e que non o cambiarían por nada nin por nadie. Xaco deixou que o último trago de cervexa baixara de vagar pola súa gorxa e fitou a Vituco con orgullosa satisfacción, mentras percibía algo que máis tarde Antón e Miguel definirían como «a típica fatiga de Víctor ao rematar de grabar un disco», hipótese corroborada por Álex cun pequeno asentimento de cabeza. Un repentino e superficial cambio na expresión do cantante, demasiado débil como para que o percibise alguén que non compartise con el anos e anos de experiencias e recordos, se pousou durante unhas décimas de segundo na faciana de Vituco, ao que pareceu cambiarlle o ánimo.

O ensaio proseguiu polos derroteiros habituais, ora con Miguel propoñendo algún que outro acertado arranxo, ora con Xaquín demostrando unha vez máis a súa grande destreza coa gaita, sempre baixo a atenta e benefactora mirada de Álex, que dende a súa privilexiada posición tiña conta do resto dos seus compañeiros. Sen présa pero sen pausa ían debullando tema a tema o repertorio do seu próximo concerto, para o que aínda faltaban un par de semanas, e que de novo os levaría a tocar en Ourense, no Derrame Rock.

Non foi ata pasadas as dez e media cando o tivo lugar o desastre. Xa estaban esgotados cando comezaron a tocar por segunda vez o fatídico tema. Antón sentía molestias no antebrazo e xa non sabía cómo carallo poñer a muñequeira, pero non se queixou, cousa que V escrutou perfectamente no seu xesto, dedicándolle o mellor dos seus sorrisos e decíndolle coa mirada «por hoxe estivo ben, pero aínda non rematamos, tio». O resto dos membros da banda, axenos á complicidade do baixo e do cantante, amañabanse o mellor que podían para rematar co ensaio. Tocaron de marabilla e fixeron unha das mellores versións que recordaban, e calquera que os vise, lles gustara ou non a súa música, non tería máis remedio que aplaudilos con todo o seu corazón, agradecidos de poderen asistir a semellante demostración de entrega e dedicación. Non eran músicos, eran seis amigos que compartían un modo de vida e unha forma de entendela.

O cantante caeu como un saco de patacas nada máis rematar o ensaio. Nun primeiro momento ergueuse polo seu propio pé, pero a segunda vez que intentou dar dous pasos seguidos, deu de novo cos seus ósos no reformado chan do cortello. Entre todos o recolleron e o levaron para o sofá, onde puideron ver claramente a palidez do seu rostro. Xan remexía o botiquín de primeiros auxilios, buscando un pouco de alcol para que Vituco o ulise. Torroncho xa marchara pola porta, na procura de Mó Ni Ka. O cantante de Ruxe-Ruxe acordou por última vez, entre os seus compañeiros. Sevilla estaba de xeonllos, xusto diante del, dándolle pequenas labazadas tratando de que acordase. Ao seu lado, Xaco e Miguel o agarraban, impedindo que caese de morros, pero non recoñeceu a ningún deles. De novo sentiu como a cabeza lle pesaba unha tonelada e non puido resistilo máis. Deixouse ir.


TRES


Hai cousas que poden ser e cousas que non poden ser. Dentro das que non poden ser, hainas que non poden ser sen máis, porque non, e hainas que poden ser pero que é moi fodido que pasen, como por ejemplo que un rapaz de seis anos derribe un cazabombardeiro co oso dunha aceituna, por moi forte que o rapaz lle poida bater ao oso. Mó Ni Ka sabía esto perfectamente, pero negábase a deixar que o mundo decidise por ela, e por suposto negábase a crer que todos os médicos  e especialistas que atenderan a Vituco durante os últimos anos levaran razón. Non negaba que tivesen algo de razón, pero por deus bendito, non toda a razón.

A grandes rasgos, os médicos afirmaban que Víctor sufrira un tremendo desgaste nervioso que fóra tendo lugar ao longo dos anos, e a forma que tivo de materializarse dito desgaste, de forma tan repentina, non facía máis que corroborar os diagnósticos duns e doutros especialistas, dende neurólogos e cardiólogos ata inmunólogos, pasando por algún que outro pseudo-especialista sen escrúpulos, disposto a gañar catro pesos ofrecendo baldías promesas que se esvaecían máis rapidamente que os poucos aforros que a familia e amigos do cantante poñían á súa disposición. As tremendas consecuencias de tal desgaste nervioso se manifestaron nunha parálise case total que mantería a V dependente dunha cadeira de rodas o resto da súa vida e un prematuro alzehimer para o que nunca se está preparado, e que en pouco tempo se encargou de acabar con todas as esperanzas de recuperación do cantante e compositor.

Pasou o tempo e pouco a pouco propios e extraños foron olvidando ao carismático cantante de Aríns, da mesma forma que o adolescente olvida e relega os seus vellos xoguetes a un escuro curruncho da caixa de tesouros que noutro tempo prometeu conservar e protexer coa súa vida, pero que agora, é lei de vida, lle interesa máis ben pouco e lle serve aínda de menos utilidade nas tarefas diarias de seducción das mozas que se fixan nos seus preciosos e impersoais ollos azuis.
  

CATRO


Din os expertos e entendidos que a vida se lle fai a un máis longa e productiva se se move dun lado para outro, se ten un traballo que non o ate de por vida a un lugar concreto, ainda que ese lugar sexa a cidade ou aldea dos seus soños. O lugar soñado pode converterse no peor dos infernos se un non ten incentivos, se non experimenta certos cambios e se permanece por moito tempo atado a unha rutina que tarde ou cedo acabará por fundilo na máis terrible das depresións.

Afirman pois os expertos que a vida se lle pasa a un por diante nun periquete se é víctima do aburrimento, se durante demasiado tempo fai día tras día o mesmo que fixo a semana pasada, o mes anterior e durante os últimos 20 anos da súa vida. Sempre e cando a vida que un viva non sexa a carón dun enfermo crónico ou desvalido. Nese caso, os expertos poderían ir a tomar moito polo cú, porque non teñen ni puta idea. O que seguramente lle resulte axeno a esos expertos do carallo é que, como dicían os outros «Os milagros existen, ou non o ves?». E é que certo día un bo home tivo un soño moi interesante. Deixádeme que vo-lo conte.

No seu soño o home podía andar, non estaba supeditado o seu movemento a cadeira de rodas algunha, e camiñaba polos vellos carreiros da terra que o vira nacer. Non tiña nin frío nin calor e un fermoso día parecía ser todo o que necesitase para ser feliz. Pareceulle andar durante horas, aínda que non estaba moi seguro diso, pois parecía percorrer unha e outra vez o mesmo verde camiño. De súpeto atopouse cunha rapaciña pequena que lle sorría alegremente. A rapaza era fermosísima, moito máis que o soleado e brillante día que facía, moito máis que a gozosa sensación que tiña ao percorrer os vellos camiños que lembraba da súa infancia, e que parecía encher de gozo e xúbilo o seu corazón.

Non lembraba ter sido obxeto de sensación tan pracenteira en toda a súa vida. A rapaza tiña o pelo negro como o azabache e sostiña na man esquerda unha fermosa rosa vermella. Unha rosa vermella que xa vira nalgures. A rapaza pareceu falarlle pero o home non puido oir nada do que lle decía, así que se axeonllou e, ao tempo que collía a rosa que a rapaza lle tendía, escoitou como a rapariga lle decía que espertase, que non fixera chorar máis a mamá e que se puxera ben.

Abriu os ollos e alí estaba de novo a rapaza, a carón da súa branca cama de hospital, alumeada por unha fría e tenue luz flourescente, ao lado de Mó Ni Ka. Victor fitou a ambas mulleres e non tivo que preguntar nin tampouco tivo que ser respondido. A rapaza era certamente fermosa, o vía nos ollos da pequena, nos ollos da súa nai, que agora deixaba escapar unhas cálicas e delicadas bágoas dos seus preciosos ollos. As bágoas que agora pingaban sobre a súa man non eran de amargura, como as que derramara antano, senon de ledicia.
   
Mó Ni Ka bicouno con delicada tenrura e nese mesmo intre a muller puido comprender por fin que todo o que sufrira e todo polo que tivera que pasar pagara a pena, e que todo o tempo perdido sería finalmente restituído, dunha forma ou doutra. Apartouse suavemente, sen deixar de miralo e deixou sitio para que a pequena tamén o bicara. Vituco tendeulle a man, despacio e paseniñamente, invitando á pequena a que se acercase, para poder así imitar á súa nai. A pícara acercouse a modiño, e cando o seu pequeno vestido azul e branco rozou a cama do convalecente, abriu os beizos e volveu a falarlle, pero ao igual que no soño, non podía escoitar o que decía, asi que Víctor non tivo máis remedio que acercarse el mesmo á cativa. Por fin puido escoitar as súas verbas.

—Dareiche un bico cando espertes.


CINCO


A case que cento dez kilómetros por hora pola A-6, A Balbina circulaba ao límite da súa velocidade, cargada como ía coa banda de Aríns e todos os seus trebellos. Facía un par de horas que deixaran Madrid atrás, na fermosa mañá do primeiro de Novembro, e menos de hora e tres cuartos dende que parasen na primeira gasolineira, para mercar merdalladas que meter na boca, pra enganar á fame. Ao volante ía Sevilla, e ao seu carón, Vituco espertaba dun desacostumado e extraño sono. Foi Álex quen dou a boa nova ao resto dos ocupantes da furgoneta.

—Mirade pra ahí, por fin espertou.

—Carallo, meu. Levas unha hora roncando —Miguel saudouno dende os asentos de atrás.

—Buff, tíos. Tiven un soño raro de cojones.

O cantante desperezábase pouco a pouco, amosando a súa sorpresa por ter quedado frito no camiño de volta do grandioso concerto que deran no Irish Rover facía menos de doce horas. Dende o asento que tiña xusto detrás notou como lle chegaban as caricias que Mó Ni Ka lle facía na caluga, e deixouse estar, mentras a rapaza lle preguntaba se lle prestara o soño que tivera.

—Prestoume mogollón, tío. Prestoume mogollón.

No hay comentarios:

Publicar un comentario